Galop

Galop jest chodem trzytaktowym konia  (ogólnie -koniowatych), jeden "skok" nazywa się z francuskiego foule. Po każdej foule konia następuje faza zawieszenia. W zależności od tego, która para kończyn wysuwa się bardziej do przodu, rozróżniamy galop z prawej lub lewej nogi. Zwykle koń galopuje na nogę odpowiadającą kierunkowi ruchu (wewnętrzna para nóg wysuwa się do przodu). Jeżeli wysuwająca się do przodu para kończyn jest parą zewnętrzną, koń porusza się kontrgalopem.

Rozróżniamy następujące tempa galopu:

Galop roboczy

Jest to galop w naturalnym rytmie konia; równomierny i rytmiczny; stosowany w dyscyplinie ujeżdżenia podczas wykonywania większości figur na czworoboku np. wolty i ciągi.

Galop pośredni

Zmusza konia do wzmożonej pracy grzbietem oraz zwiększenia stopnia uginania i prostowania tylnych kończyn. Tempo równomierne wynosi 340-350 m/min.

Galop zebrany

Zwolniony do minimum. Dzięki maksymalnemu podstawieniu zadu środek ciężkości przesuwa się do tyłu. Szyja jest wygięta, wysoko podniesiona, czoło pionowo. Galop zebrany wymaga od konia gibkości i dobrego wytrenowania. Chód ten bardzo obciąża stawy skokowe, nie należy go więc nadużywać. W ujeżdżeniu na czworoboku stosowany przy wykonywaniu np. półpiruetów i piruetów.

Galop wyciągnięty

Koń wydłuża nogi na tyle, na ile pozwala mu budowa jego ciała. Ruchy są bardziej wyciągnięte niż w galopie pośrednim. Tempo wynosi około 33 km/godz.

Konie z Morskiego Oka

                          UWAGA!!!

Jeżeli ktoś jedzie na Morskie Oko      musi wiedzieć jedno.

Na Morskim Oku konie traktowane są jak śmieci. Hodowane są tylko po to,  by ciągnęły zaprzęgi. Głodują, padają. Po przeczytaniu tego postu chyba powstrzymacie się od przejazdów na Morskim Oku

Walijski Kuc Górski

To mały kuc o zgrabnej, suchej głowie z szerokim czołem. Duże oczy, uszy małe. Silne, muskularne ciało. Wszystkie rodzaje maści podstawowych, często siwa.

Wysokość: 110 - 122 cm w kłę

Walijski kuc górski żył w Walii ponad 1000 lat dzięki dużej odporności i małym wymaganiom. Inne zalety tego kuca to łagodny charakter i typowy, energiczny i efektowny ruch . Czyni to z kuca walijskiego wierzchowca dla małych dzieci. Błędem byłoby jednak traktowanie go jak zabawkę. Również te kuce wymagają solidnego wychowania i wyszkolenia.

Wysokość: do 134 cm w kłębie
Umaszczenie: każde z wyjątkiem srokatego
Pochodzenie: Walia

Rasa wywodząca się od górskiego kuca walijskiego. Niegdyś używane przez pasterzy kuce są obecnie ulubionymi wierzchowcami dzieci. Są inteligentne i dzielne, dlatego ze wszystkich ras walijskich właśnie ta jest najbardziej popularna.

Koń czystej krwi arabskiej

Koń czystej krwi arabskiej należy do ras gorącokrwistych są końmi szlachetnymi.Wszystkie Araby są bardzo wytrzymałe.

Budowa:
Mają charakterystyczną budowę ma 16 par żeber, 5 kręgów lędźwiowych i 16 kręgów ogonowych. Dzięki temu jego grzbiet jest krótki i lekko wklęsły, zad prosty, ogon wysoko osadzony. Jego sylwetkę można wpisać w kwadrat. Mała, sucha głowa często o profilu szczupaczym , między oczami widnieje trójkątna wypukłość, chrapy  szerokie .Ma długą łabędzią szyję . Kończyny długie, szczupłe. Nogi są silne, a jednocześnie delikatne, bez szczotek.Dopuszczalna wysokość w kłębie wynosi 144-152 cm, ale  mogą być tez mniejsze.Są inteligentne, wrażliwe, przywiązane do człowieka.Występują wszystkie maści podstawowe. Najczęściej siwe, gniade i kasztanowate, bardzo rzadko kare.Wyróżnia się kilka typów konia arabskiego,ale  trzy są najbardziej znane:

Kuhailan

'

Saklavi

• Kuhailan – typ najsilniejszy, kiedyś używany jako koń bojowy lub użytkowy – gniady lub skarogniady, z mocną szyją, głowa stosunkowo duża i często bez wklęsłego profilu
• 
  

• Saklavi – to koń o wyglądzie najbliższym przypominającym wygląd powszechnego araba. Sylwetka szczupła, budowa lekka, głowa o charakterystycznej wklęsłości i wielkich dziurkach nosa. Maść często siwa, choć bywają i inne.Jest używany do pokazów.Koń  o wielkiej dzielności i wytrzymałości ,jest  od kuhailana drobniejszy, czasem niższy i słabszy

Koń Perszeron

Dalej

Prev

Budowa

Umaszczenie najczęściej siwe bądź kare, wysokość 160 – 170cm, ciężar 650-1000 kg .Cechuje się ogromną siłą uciągu, odpornością i wszechstronnością użytkowania. Pomimo ciężkiej budowy perszeron posiada stosunkowo długą szyję i kształtną głowę, kopyta o twardym rogu, z niewielkimi szczotkami pęcinowymi.

Charakter

 Perszeron to koń łagodny,posłuszny ,ma ognisty temperament.

Użytkowanie

Perszeron to silny koń pociągowy, nadający się do każdej pracy

Koń Shire

Pochodzenie

Wielka Brytania

Umaszczenie

Najczęściej kare, gniade i siwe lecz zdarzają się rzadko , skarogniade.

Budowa

Są silnie umięśnione, wysoko nożne. Cechami charakterystycznymi tej rasy są ponad to obfite, jedwabiste szczotki z reguły są białe, zaczynające się już od stawu skokowego, krótki, gęsty ogon oraz gęsta grzywa. Jego wysokość w kłębie może wynosić nawet 170-180 cm , koń ten ważyć może ponad 1200 kg

Charakter

Uległy, cierpliwy, spokojny

Użytkowanie

 Pociągowe,a także do ciężkich prac polowych, sam potrafi pociągnąć ciężar przekraczając 5 ton

Koń Fiński

Koń fiński

Jest to koń rasy zimnokrwistej.Wysokość około 155-160 cm.Jest to muskularny koń.

Budowa i wygląd:

Ma masywną głowę ,szyje krótką ,masywną.Krótki  kłąb przechodzi w długi grzbiet.Zad mocny, dobrze umięśniony.Kończyny solidne, z krótkimi pęcinami i małymi szczotkami pęcinowymi ,duże kopyta.Najczęściej występuje umaszczenie kasztanowate z jasną grzywą i ogonem, rzadko gniade i kare.

Używany jest często do prac polowych.Jest odporny .

             

Koń fryzjski

Koń fryzyjski (tzw. fryz) –rasa koni zimnokrwistych pochodząca z historycznej krainy Fryzji (w dzisiejszejHolandii). Charakterystyczną cechą tych koni jest ich zazwyczaj kare (rzadziej skarogniade) umaszczenie, bujna grzywa, ogon i szczotki pęcinowe oraz wysokie i efektowne chody. Fryzy pochodzą od prymitywnego konia leśnego. Używane były niegdyś szczególnie przez germańską  i fryzyjską jazdę  jako konie ogólnoużytkowe. Do 1609 krzyżowano je z końmi Półwyspu beryjskiego(anadazyluzje i lusitano). Fryz miał swój wkład w kształtowanie brytyjskich ras kuców Dales  i Fell, a poprzez old english black wziął także udział w tworzeniu rasy Shire. Koń olderbuński.

Kłus

Kłus - chód dwutaktowy konia. Podczas kłusa dwie przeciwległe kończyny – prawa przednia i lewa tylna (bądź odwrotnie) jednocześnie odbijają się od ziemi.

Istnieją cztery rodzaje kłusa wykonywanego przez konia:

• kłus roboczy – naturalny chód konia, w którym koń porusza się rytmicznie i w równowadze, nie wkładając w to większego wysiłku;
• kłus pośredni – nieco szybszy od kłusa roboczego i wymagający od konia nieznacznego  wydłużenia, stosowany jest najczęściej jako jeden z elementów ujeżdżania konia;
• kłus wyciągnięty – przy każdym kroku koń maksymalnie wyciąga kończyny, chód ten wykonuje się jedynie podczas pracy na ujeżdżalni;
• kłus zebrany – koń porusza się z podstawionym zadem, wykroki są mniej obszerne, lecz bardziej efektowne i sprężyste niż w kłusie pośrednim.

Wyróżnia się trzy rodzaje jazdy kłusem:

• kłus anglezowany, stosowany najczęściej – jeździec rytmicznie podnosi ciało z siodła co drugi takt czyli w momencie, gdy para nóg („zewnętrzna”) przednia i („wewnętrzna”) tylna przesuwa się do przodu;
• kłus ćwiczebny (wysiadywany), stosowany, gdy chcemy zyskać większą kontrolę nad koniem i użyć precyzyjnych pomocy. W kłusie ćwiczebnym jeździec nie unosi się w siodle. Stosowany jest przede wszystkim przy wykonywaniu wolt, półwolt i innych ćwiczeń oraz przy zmianach chodu konia;
• kłus w półsiadzie, który polega na lekkim.       podniesieniu pośladków z siodła i pochyleniu t
• ułowia, przy silniejszym (ale nie nadmiernym) oparciu w strzemionach – stosowany jest rzadziej, głównie jako ćwiczenie i w niektórych sytuacjach jazdy terenowej.                                                                   
  

Nazwy koni

Dalej

• Sysak

Młody koń do około 6 miesiąca życia,odżywia się głównie mlekiem matki.

• Odsadek

Młody koń odłączony od klaczy matki.

• Źrebię

Młody koń poniżej 1 roku.

• Klaczka

Samica konia w wieku 1-3 lat.

• Ogierek

Samiec konia w wieku 1-3 lat.

• Klacz, Kobyła

Samica konia powyżej 3-ego roku życia.

• Ogier

Samiec konia powyżej trzeciego roku życia, zazwyczaj hodowany dla rozrodu.

• Wałach

Wykastrowany samiec. 

Budowa Kopyta

Kopyto to bardzo ważna część końskiego ciała. Stopa konia jest zbudowana z części ukrwionych i chroniącej je warstwy ochronnej – kopyta. Amortyzuje ono wstrząsy, które powstają przy każdym kroku zwierzęcia.

Budowa
kopyto składa się z trzech części: podeszwy, ściany i strzałki.

Podeszwa

Spodnia strona kopyta jest lekko wklęsła i bardzo stabilna. Prawidłowo uformowana podeszwa nie dotyka podłoża. Tak zwana biała linia, która ją otacza, stanowi brzeg ściany kopyta.

Ściana kopyta

ściana kopyta składa się ze ściany przedniej, ścian bocznych, ścian piętowych i opuszek kopytowych zwanych „piętkami”. Jest odpowiednikiem ludzkich paznokci. Wewnętrzna część ściany kopyta jest z tysięcy zazębionych o siebie blaszek rogowych połączonych z kością kopytową – dzięki takiej konstrukcji kopyto „siedzi” na swoim miejscu.

Strzałka

Na wysokości opuszek ściana kopyta jest wygięta do środka. W tym miejscu zaczyna się tzw. strzałka z kątami ścienno – wsporowymi. Gdy koń stąpa, strzałka dotyka podłoża – wstrząs, który powstaje pod ciężarem ciała, jest częściowo tłumiony właśnie dzięki tej elastycznej części. Pełni ona także inną funkcję – poprzez nią koń „odczuwa” podłoże.

„Koronka”

Brzeg koronowy zwany potocznie koronką to zgrubienie, które otacza kopyto w miejscu połączenia masy rogowej z sierścią. Wydziela on coś w rodzaju lakieru, który chroni zrogowaciałą część przed nadmierną wilgocią, jak i wysuszeniem. W tym miejscu nakłada się nierzadko dodatkowe syntetyczne substancje o identycznym działaniu.

Krwioobieg i nerwy

W stopie konia krew płynie tętnicami palcowymi. Gdy strzałka dotyka podłoża, wywiera ona nacisk na poduszeczkę opuszek kopytowych, która obciążona wypycha krew wyżej. Wzdłuż naczyń krwionośnych biegną dwa główne nerwy, odbierając impulsy z wnętrza stopy.

Wzrost

kopyto rośnie około 8 – 10 mm miesięcznie. Ściana kopyta chroniona jest bardzo cieką, szczelną powłoką. W ścianie kopyta nie przebiegają nerwy, tak więc kowal przybijający podkowę nie sprawia koniowi bólu.

Rekordy Koni

Najdłużej żyjący koń

Najdłużej żyjący zarejestrowany koń to Old Billy, urodzony w1760 r. Zmarł  27.11.1822 r. Osiągając niesamowity wiek 62 lat.

                                    Najszybszy koń

Najszybszym koniem był Big Racket , który osiągnął zdumiewający wynik 69,9 km/h w gonitwie na ćwierć mili w Meksyku

                                     Najmniejszy koń

Najmniejszym zarejestrowanym koniem był ogier Little Pumpkinrasy 

 falabella, urodzony 15 kwietnia 1973 r. Miał on 35,5 cm wzrostu i ważył 9 kg.

Najwyższy koń

Najwyższym koniem na świecie był  koń angielskiej rasy Shire. Mierzył 2,19 m i ważył ok. 1,5 tony. Od 1946 roku rekord wygląda na wciąż. Imię konia brzmi Samson.

Budowa Konia

Kręgosłup konia ma siedem kręgów szyjnych. Miejsce, w którym kręgi szyjne przechodzą w kręgi piersiowe nazywamy kłębem. Z ośmioma pierwszymi kręgami piersiowymi łączy się osiem żeber zrośniętych z drugiej strony mostkiem. Pozostałe dziesięć kręgów piersiowych połączone jest również z żebrami różnicą się tym , że żebra z drugiej strony nie łączą się mostkiem lecz są połączone chrzęstozrostem. Daleko oddalone od siebie, dobrze wysklepione żebra stwarzają dostatecznie dużo miejsca dla narządów wewnętrznych a także je ochraniają. Za kręgami piersiowymi znajduje się 56 kręgów lędźwiowych i kość krzyżowa – zrośnięte ze sobą pięć kręgów krzyżowych. Grzbiet konia tworzą razem kręgi piersiowe, lędźwiowe i krzyżowe. Do kości krzyżowej dołączone są kręgi ogonowe (16-21).

Kręgosłup konia zbudowany jest z 102-107 kręgów.

CZĘŚĆI CIAŁA KONIA:

Głowa – może mieć różny kształt , ale powinna być proporcjonalna do całego ciała. Głowa ciężka i duża jest charakterystyczna dla koni pociągowych (zimnokrwistych). Konie wierzchowe muszą mieć głowę mniejszą i lekką . Rozróżnia się 4 rodzaje profilu głowy :

•  Prosty

• Wklęsły (głowa szczupacza)

• Wypukły (głowa garbonosa)

• Głowa świńska

CZĘŚĆI CIAŁA KONIA:

Głowa – może mieć różny kształt , ale powinna być proporcjonalna do całego ciała. Głowa ciężka i duża jest charakterystyczna dla koni pociągowych (zimnokrwistych). Konie wierzchowe muszą mieć głowę mniejszą i lekką . Rozróżnia się 4 rodzaje profilu głowy :

•  Prosty

• Wklęsły (głowa szczupacza)

• Wypukły (głowa garbonosa)
• 
  
• Głowa świńska
  

Głowa w niej wyróżnia się :

Część górna (mózgowa):

• potylicę – za uszami w miejscu gdzie szyja łączy się z głową

• ciemię – przed i między uszami

•  grzywka (czupryna) – pęk włosów pokrywający ciemię

• czoło – znajduje się między oczami

• oczodoły i oczy

• skronie – między małżowiną uszną i okiem

• małżowiny uszne z okolicami przyusznymi

Część pyskowa (trzewioczaszka):

• nos z grzbietem nosa

• nozdrza

• chrapy

• warga górna

• warga dolna

• szpara pyskowa

• policzki i okolice łzowe

• ganasze

• dolne i tylne brzegi żuchwy

• rów międzyszczękowy